کارآموزی شبکه محلی و فناوریهای اینترنت در word

 کارآموزی شبکه محلی و فناوریهای اینترنت در word دارای 42 صفحه می باشد و دارای تنظیمات و فهرست کامل در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد کارآموزی شبکه محلی و فناوریهای اینترنت در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : توضیحات زیر بخشی از متن اصلی می باشد که بدون قالب و فرمت بندی کپی شده است

بخشی از فهرست مطالب پروژه کارآموزی شبکه محلی و فناوریهای اینترنت در word

چکیده

آشنایی با شبکه ی محلی;

آشنائى با عناصر یک شبکه محلى;

تقسیم یک خط اینترنت بین چند کامپیوتر

دروازه ها(Gateways)

مودم ها  Modem;

DSL

حساب های شماره گیری (Dial-UP)

فناورى ADSL (Asymmetrical Digital Subscriber Line)

دریافت اینترنت از طریق E-DSL اینترنت ماهواره ای;

آشنایی با   ISA Server

سناریوی اول‌

سناریوی دوم‌

سناریوی سوم‌

سناریوی چهارم‌

سناریوی پنجم‌

سناریوی ششم‌

سناریوی هفتم‌

عملکرد

روش‌های اتصال نرم افزاری;

آدرسIP

به اشتراک گذاشتن فایل‌ها

تنظیمات امنیتی

به اشتراک گذاشتن چاپگر

به اشتراک گذاشتن اتصال اینترنت;

ساختار شبکه

تجهیزات مورد نیاز

نتیجه‌گیری

Proxy Server چیست ؟

ویژگیهای Proxy Server

خدمات Proxy Server

معیارهای موثر در انتخاب Proxy Server

نام های اختصاری

آشنائى با عناصر یک شبکه محلى

 با این که هر شبکه محلى داراى ویژگى ها و خصایص منحصربفرد مختص به خود مى باشد که به نوعى آن را از سایر شبکه ها متمایز مى نماید ، ولى در زمان پیاده سازى و اجراى یک شبکه محلى ، اکثر آنان از استانداردها و عناصر شبکه اى مشابه اى استفاده مى نمایند . شبکه هاى WAN نیز داراى وضعیتى مشابه شبکه هاى محلى بوده و امروزه در این نوع شبکه ها از مجموعه اى گسترده از اتصالات (از Dial-up تا broadband ) استفاده مى گردد که بر پهناى باند ، قیمت و تجهیزات مورد نیاز به منظور برپاسازى این نوع شبکه ها تاثیر مى گذارد
در ادامه به برخى از مهمترین ویژگى ها و عناصر شبکه اى استفاده شده در شبکه هاى محلى اشاره مى گردد

رسانه هاى انتقال داده در شبکه هاى کامپیوترى ، ستون فقرات یک شبکه را تشکیل مى دهند . هر شبکه کامپیوترى مى تواند با استفاده از رسانه هاى انتقال داده متفاوتى ایجاد گردد . وظیفه رسانه هاى انتقال داده ، حمل اطلاعات در یک شبکه محلى مى باشد . شبکه هاى محلى بدون کابل از اتمسفر به عنوان رسانه انتقال داده استفاده مى نمایند . رسانه هاى انتقال داده عناصر لایه یک و یا فیزیکى شبکه هاى محلى مى باشند

هر رسانه انتقال داده داراى مزایا و محدودیت هاى مختص به خود مى باشد . طول کابل ، قیمت و نحوه نصب از مهمترین ویژگى هاى رسانه هاى انتقال داده مى باشند

اترنت ، متداولترین تکنولوژى استفاده شده در شبکه هاى محلى مى باشد که اولین مرتبه با همکارى سه شرکت دیجیتال ، اینتل و زیراکس و با نام DIX ارائه گردید . در ادامه و در سال 1983 موسسه        IEEE با استفاده از DIX ، استاندارد IEEE 802.3 را مطرح نمود . در ادامه استانداردهاى متعددى توسط کمیته هاى تخصصى IEEE ارائه گردید

قبل از انتخاب یک مدل خاص اترنت براى پیاده سازى شبکه ، مى بایست کانکتورهاى مورد نیاز براى هر نمونه پیاده سازى را بررسى نمود . در این رابطه لازم است سطح کارآئى مورد نیاز در شبکه نیز بررسى گردد

مشخصه هاى کابل و کانکتورهاى مورد نیاز براى پیاده سازى هر یک از نمونه هاى اترنت ، متاثر از استانداردهاى ارائه شده توسط انجمن هاى صنایع الکترونیک و مخابرات ( EIA/TIA ) مى باشد

با توجه به لایه فیزیکى مربوطه ، از اتصالات متفاوتى در شبکه هاى اترنت استفاده مى گردد . کانکتور RJ-45 ( برگرفته از registered jack ) متداولترین نمونه در این زمینه است

براى اتصال دستگاه هاى شبکه اى از کابل ها ى متفاوتى استفاده مى گردد . مثلا” براى اتصال سوئیچ به روتر ، سوئیچ به کامپیوتر ، هاب به کامپیوتر از کابل هاى straight-through و براى اتصال سوئیچ به سوئیچ ، سوئیچ به هاب ، هاب به هاب ، روتر به روتر ، کامپیوتر به کامپیوتر و روتر به کامپیوتر از کابل هاى crossover استفاده مى گردد

Repeater ، یک سیگنال را دریافت و با تولید مجدد آن ، امکان ارسال آن را در مسافت هاى طولانى تر قبل از تضعیف سیگنال فراهم مى نماید . در زمان توسعه سگمنت هاى یک شبکه محلى، مى بایست از استانداردهاى موجود در این زمینه استفاده نمود . مثلا” نمى توان بیش از چهار repeater را بین کامپیوترهاى میزبان در یک شبکه استفاده نمود

هاب در واقع repeater هاى چند پورته مى باشند . در اغلب موارد تفاوت بین دو دستگاه فوق ، تعداد پورت هاى ارائه شده توسط هر یک از آنان است . با این که یک repeater معمولا” داراى صرفا” دو پورت مى باشد ، یک هاب مى تواند داراى چهار تا بیست و چهار پورت باشد . در شبکه هاى Ethernet 10BAST-T و یا Ethernet 100BASE-T استفاده از هاب بسیار متداول است . با استفاده از هاب ، توپولوژى شبکه از bus خطى که در آن هر دستگاه مستقیما” به ستون فقرات شبکه متصل مى گردد ، به یک مدل ستاره و یا star تبدیل مى شود . داده دریافتى بر روى یک پورت هاب براى سایر پورت هاى متصل شده به یک سگمنت شبکه اى مشابه نیز ارسال مى گردد . ( بجزء پورتى که داده را ارسال نموده است ) . به موازات افزایش دستگاه هاى متصل شده به یک هاب ، احتمال بروز تصادم و یا Collision افزایش مى یابد . یک تصادم زمانى بروز مى نماید که دو و یا بیش از دو ایستگاه در یک لحظه اقدام به ارسال داده در شبکه نمایند . در صورت بروز یک تصادم ، تمامى داده ها از بین خواهد رفت . هر دستگاه متصل شده به یک سگمنت مشابه شبکه ، عضوى از یک collision domain مى باشند

در برخى موارد لازم است که یک شبکه بزرگ محلى به سگمنت هاى کوچکتر و قابل مدیریتى تقسیم گردد. هدف از انجام این کار کاهش ترافیک و افزایش حوزه جغرافیائى یک شبکه است . از دستگاه هاى شبکه اى متفاوتى به منظور اتصال سگمنت هاى متفاوت یک شبکه به یکدیگر استفاده مى گردد . Bridge ، سوئیچ ، روتر و gateway نمونه هائى در این زمینه مى باشند . سوئیچ و Bridge در لایه Data Link مدل مرجع OSI کار مى کنند . وظیفه Bridge ، اتخاذ تصمیم هوشمندانه در خصوص ارسال یک سیگنال به سگمنت بعدى شبکه است . پس از دریافت یک فریم توسط Bridge ، آدرس MAC مقصد فریم در جدول Bridge بررسى تا مشخص گردد که آیا ضرورتى به فیلترینگ فریم وجود دارد و یا مى بایست فریم به سمت یک سگمنت دیگر هدایت گردد فرآیند تصمیم گیرى با توجه به مجموعه قوانین زیر انجام مى شود

در صورتى که دستگاه مقصد بر روى سگمنت مشابه باشد ، Bridge فریم دریافتى را بلاک و آن را براى سایر سگمنت ها ارسال نمى نماید . به فرآیند فوق، فیلترینگ مى گویند

در صورتى که دستگاه مقصد بر روى یک سگمنت دیگر باشد ، Bridge آن را به سگمنت مورد نظر فوروارد مى نماید

در صورتى که آدرس مقصد براى Bridge ناشناخته باشد ، Bridge فریم را براى تمامى سگمنت هاى موجود در شبکه بجزء سگمنتى که فریم را از آن دریافت نموده است ، فوروارد مى نماید . به فرآیند فوق flooding مى گویند. استفاده مناسب از Bridge ، افزایش کارآئى یک شبکه را به دنبال خواهد داشت

از سوئیچ در برخى موارد به عنوان یک bridge چند پورته نام برده مى شود . با این که یک Bridge معمولى ممکن است داراى صرفا” دو پورت باشد که دو سگمنت شبکه را به یکدیگر متصل مى نماید ، سوئیچ مى تواند داراى چندین پورت باشد. همانند bridge ، سوئیچ ها داراى دانش و آگاهى لازم در خصوص بسته هاى اطلاعاتى دریافتى از دستگاه هاى متفاوت موجود در شبکه مى باشند و دانش خود را نیز متناسب با شرایط موجود ارتقاء مى دهند(یادگیرى) . سوئیچ ها از اطلاعات فوق به منظور ایجاد جداول موسوم به جداول فورواردینگ استفاده نموده تا در ادامه قادر به تعیین مقصد داده ارسالى توسط یک کامپیوتر براى کامپیوتر دیگر موجود بر روى شبکه باشند

با این که سوئیچ و Bridge داراى شباهت هائى با یکدیگر مى باشند ، ولى سوئیچ ها دستگاه هائى بمراتب پیشرفته تر و حرفه اى تر نسبت به Bridge مى باشند . همانگونه که اشاره گردید ، معیار اتخاذ تصمیم Bridge براى فورواردینگ یک فریم ، آدرس MAC یک فریم است . سوئیچ داراى چندین پورت است که سگمنت هاى متفاوت شبکه به آنان متصل مى گردند . سوئیچ ها با توجه به تاثیر محسوس آنان در افزایش کارآئى شبکه از طریق بهبود سرعت و پهناى باند ، به یکى از متداولترین دستگاه هاى ارتباطى شبکه تبدیل شده اند

سوئیچینگ ، یک فن آورى است که کاهش ترافیک و افزایش پهناى باند در شبکه هاى محلى اترنت را به دنبال خواهد داشت . سوئیچ ها را بسادگى مى توان جایگزین هاب نمود ، چراکه آنان از زیرساخت سیستم کابل موجود مى توانند استفاده نمایند

سوئیچ ها داراى سرعتى بمراتب بیشتر از Bridge بوده و قادر به حمایت از پتانسیل هاى جدیدى نظیر شبکه هاى VLAN مى باشند

یک سوئیچ اترنت داراى مزایاى متعددى است ، مثلا” به کاربران متعددى اجازه داده مى شود که به صورت موازى از طریق مدارات مجازى و سگمنت هاى اختصاصى شبکه در یک محیط عارى از تصادم ، با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند . بدین ترتیب از پهناى باند موجود به صورت بهینه استفاده مى گردد

روتر مسئولیت روتینگ بسته هاى اطلاعاتى از مبداء به مقصد را در شبکه هاى محلى برعهده دارد و امکان ارتباطى را براى شبکه هاى WAN فراهم مى نماید . در شبکه هاى محلى روتر شامل broadcast بوده و سرویس هاى ترجمه آدرس محلى نظیر ARP و RARP را ارائه مى نماید و مى تواند با استفاده از یک ساختار Subnetwork ، شبکه را سگمنت نماید . به منظور ارائه سرویس هاى فوق ، روتر مى بایست به LAN و WAN متصل باشد

وظیفه کارت شبکه ( NIC ) ، اتصال یک دستگاه میزبان به محیط انتقال شبکه است . کارت شبکه یک برد مدار چاپى است که درون یکى از اسلات هاى موجود بر روى برداصلى کامپیوتر و یا دستگاه جانبى یک کامپیوتر نصب مى گردد . اندازه کارت شبکه بر روى کامپیوترهاى Laptop و یا notebook به اندازه یک کارت اعتبارى است
کارت هاى شبکه به منزله دستگاه هاى لایه دوم مدل مرجع OSI مى باشند ، چراکه هر کارت شبکه به همراه خود یک کد منحصربفرد را که به آن آدرس MAC مى گویند ، ارائه مى نماید . از آدرس فوق به منظور کنترل مبادله اطلاعات در شبکه استفاده مى گردد

هر کارت شبکه داراى کانکتورهائى است که امکان اتصال آن را به محیط انتقال فراهم مى نماید . در برخى موارد ممکن است نوع کانکتور موجود بر روى یک کارت شبکه با نوع رسانه انتقال داده مطابقت ننماید . مثلا” در روترهاى سیسکو مدل 2500 از یک کانکتور AUI استفاده شده است و براى اتصال به یک کابل اترنت UTP cat 5 مى بایست از یک transmitter/receiver که به آنان transceiver گفته مى شود ، استفاده گردد . transceiver ، مسئولیت تبدیل یک نوع سیگنال و یا کانکتور به نوع دیگرى را برعهده دارد . به عنوان نمونه ، یک transceiver مى تواند یک اینترفیس AUI پانزده پین را به یک RJ-45 jack متصل نماید . transceiver ، به عنوان یک دستگاه لایه یک شبکه ایفاى وظیفه مى نماید چراکه صرفا” با بیت ها کار مى نماید و داراى اطلاعات آدرس دهى خاصى و یا پروتکل هاى لایه بالاتر نمى باشد

در شبکه هاى LAN و یا WAN ، تعدادى کامپیوتر با یکدیگر متصل شده تا سرویس هاى متفاوتى را در اختیار کاربران قرار دهند . براى انجام این کار ، کامپیوترهاى موجود در شبکه داراى وظایف و یا مسئولیت هاى مختص به خود مى باشند . در شبکه هاى نظیر به نظیر ( peer-to-peer ) ، کامپیوترهاى موجود در شبکه داراى وظایف و مسئولیت هاى معادل و مشابه مى باشد( هم تراز ) . هر کامپیوتر مى تواند هم به عنوان یک سرویس گیرنده و هم به عنوان یک سرویس دهنده در شبکه ایفاى وظیفه نماید . مثلا” کامپیوتر A مى تواند درخواست یک فایل را از کامپیوتر B نماید . در این وضعیت ، کامپیوتر A به عنوان یک سرویس گیرنده ایفاى وظیفه نموده و کامپیوتر B به عنوان یک سرویس دهنده رفتار مى نماید . در ادامه ، کامپیوترهاى A و B مى توانند داراى وظایف معکوسى نسبت به وضعیت قبل باشند

در شبکه هاى نظیر به نظیر ، هر یک از کاربران کنترل منابع خود را برعهده داشته و مى توانند به منظور به اشتراک گذاشتن فایل هائى خاص با سایر کاربران ، خود راسا” تصمیم گیرى نمایند . کاربران همچنین ممکن است ، به منظور دستیابى به منابع اشتراک گذاشته شده ، سایر کاربران را ملزم به درج رمز عبور نمایند . با توجه به این که تمامى تصمیمات فوق توسط هر یک از کاربران و به صورت جداگانه اتخاذ مى گردد ، عملا” یک نقطه مرکزى براى کنترل و یا مدیریت شبکه وجود نخواهد داشت . در این نوع شبکه ها هر یک از کاربران مسئولیت گرفتن Backup از داده هاى موجود بر روى سیستم خود را برعهده داشته تا در صورت بروز مشکل بتوانند از آنان به منظور بازیافت اطلاعات استفاده نمایند . زمانى که یک کامپیوتر به عنوان یک سرویس دهنده در شبکه ایفاى وظیفه مى نماید ، سرعت و کارآئى آن متناسب با حجم درخواست هاى دریافتى کاهش خواهد یافت

نصب و عملکرد شبکه هاى Peer-to-Peer ساده بوده و در این رابطه به تجهیزات اضافه اى به جزء نصب یک سیستم عامل مناسب بر روى هر یک از کامپیوترها، نیاز نخواهد بود . با توجه به این که کاربران مسئولیت کنترل منابع خود را برعهده دارند ، به مدیریت متمرکز و اختصاصى نیاز نمى باشد

به موازات رشد شبکه هاى Peer-To-Peer ، تعریف ارتباط بین کامپیوترهاى موجود در شبکه و ایجاد یک هماهنگى منسجم بین آنان ، به یک مشکل اساسى در شبکه تبدیل مى شود . این نوع شبکه ها تا زمانى که تعداد کامپیوترهاى موجود در شبکه کمتر از ده عدد باشد ، به خوبى کار مى کنند و همزمان با افزایش تعداد کامپیوترهاى موجود در شبکه ، کارآئى شبکه به شدت کاهش پیدا خواهد کرد . با توجه به این که کاربران مسئولیت کنترل دستیابى به منابع موجود بر روى کامپیوترهاى خود را برعهده دارند ، امنیت در این نوع شبکه ها داراى چالش هاى جدى مختص به خود مى باشد

در شبکه هاى سرویس گیرنده – سرویس دهنده ، سرویس هاى شبکه بر روى یک کامپیوتر اختصاصى با نام سرویس دهنده قرار گرفته و سرویس دهنده مسئول پاسخگوئى به درخواست سرویس گیرندگان مى باشد . سرویس دهنده یک کامپیوتر مرکزى است که به صورت مستمر به منظور پاسخگوئى به درخواست سرویس گیرندگان براى فایل ، چاپ ، برنامه ها و سایر سرویس ها در دسترس مى باشد

سرویس دهندگان در شبکه هاى سرویس گیرنده – سرویس دهنده بگونه اى طراحى شده اند که بتوانند بطور همزمان به درخواست هاى سرویس گیرندگان متعددى پاسخ دهند . قبل از این که یک سرویس گیرنده قادر به دستیابى منابع موجود بر روى سرویس دهنده باشد ، مى بایست سرویس گیرنده شناسائى و به منظور استفاده از منبع درخواستى تائید گردد . بدین منظور به هر یک از سرویس گیرندگان یک account name و رمز عبور نسبت داده مى شود . بدین ترتیب بر خلاف شبکه هاى Peer-To-Peer ، امنیت و کنترل دستیابى متمرکز و توسط مدیران شبکه پیاده سازى و مدیریت مى گردد . هزینه برپاسازى و مدیریت شبکه هاى سرویس گیرنده – سرویس دهنده نسبت به شبکه هاى Peer-to-Peer بمراتب بیشتر است و تمرکز سرویس ها در یک نقطه مى تواند آسیب پذیرى سیستم را افزایش داده و ارائه سرویس هاى online را دچار مشکل نماید . بدین منظور لازم است از راهکارهائى منطقى به منظور برخورد با مسائل غیرقابل پیش بینى و استمرار ارائه خدمات توسط سرویس دهنده استفاده گردد

تقسیم یک خط اینترنت بین چند کامپیوتر

ارتباط بین کامپیوتر ها به سه روش ممکن است

1. از طریق کابل شبکه (RJ-45) که برای این نوع اشتراک به تعدادی از این کابل ها و یک دستگاه تقسیم کننده یا HUB نیاز است. تعداد پورت های HUB باید حداقل یکی بیشتر از تعداد کامپیوترهای مورد استفاده  باشد (مگر اینکه از یکی از خود کامپیوترها برای تقسیم اینترنت استفاده کنید). استفاده از این کابل ها بهترین، ارزانترین و پرطرفدارترین روش برای تشکیل شبکه است. اشکال این روش نیاز به سیم کشی است

2. روش دوم استفاده از شبکه های بی سیم یا WiFi است. برتری این کار عدم نیاز به سیم کشی و امکان حمل و نقل است که به ویژه برای laptop ها اهمیت دارد. اشکال آن یکی هزینه بسیار بالای آن (چند صد دلار برای یک شبکه ساده) است و دیگری اینکه مقدار زیادی از قدرت آن بجای افزایش سرعت برای جلوگیری از اشکال در ارتباطات مصرف می شود. ولی با این همه سرعت این سیستم ها خوب است و قیمت بالا اشگال عمده آنها است

3. روش دوم استفاده از خط تلفن یا HomePNA است که روش خوبی است چون خیلی از سیستمهای بی سیم ارزانتر است و برخلاف شبکه های کابلی نیاز به سیم کشی ندارد. اگر از کارتهای جدیدتر استفاده شود  سریعتر خواهند بود. سیستم های قدیمی که به HPNA1 مشهور است آرام هستند و ممکن است گاهی دچار قطع ارتباطات شوند

اگر فقط از دو کامپیوتر استفاده شود بسیاری از شرکتهای ارائه دهنده سرویس اجازه ی استفاده هر دو کامپیوتر را از طریق HUB می دهند و نیازی به تقسیم اینترنت نخواهد بود. ولی برای بیشتر از دو کامپیوتر، از هر کدام از روشهای بالا که استفاده شود سه روش هم  برای تقسیم یک (یا چند) خط اینترنت بین تمام کامپیوترهای شبکه وجود دارد

1. پر طرفدارترین روش استفاده از دستگاهی بنام Router است که یک خط اینترنت را بین چند کامپیوتر تقسیم می کند. این روش برای استفاده از شبکه های کابلی بخصوص برای تعداد محدودی کامپیوتر بهترین راه است چون اکثر Router ها یک دستگاه HUB در داخل خود دارند و میتوان مستقیما کامپیوترها را به آنها وصل کرد. بعضی شرکتهای اینترنت این امکان را می دهند که از Router بجای Modem های معمولی که در اختیار قرار می دهند استفاده کرد. البته برای این کار باید از Router ویژه ای که شرکتها در اختیار قرار می دهند استفاده کرد. برخی شرکتهای جدید DSL بجای اجاره Modem به مشترک امکان خرید Router یا Modem را می دهند که در این صورت اجازه انتخاب وجود دارد. ویندوز XP و لینوکس کامپیوترها را براحتی برای استفاده از Router تنظیم می کنند. قبل از  تنظیم کردن کامپیوترها ابتدا آنها را آزمایش کرد زیرا معمولا نیازی به تنظیم آنها نخواهد بود. اگر کامپیوترها قبلا مستقیما به Modem وصل می شدند باید ابتدا تنظیمات Modem را پاک کنید

2. بجای استفاده از Router میتوان یکی از کامپیوترها را مستقیما به اینترنت وصل کنید تا کامپیوترهای دیگر از اینترنت آن استفاده کنند. خرج این کار کمتر است، ولی برای اینکه کامپیوترهای دیگر به اینترنت وصل شوند، کامپیوتر اصلی باید همیشه روشن باشد. در ضمن این کامپیوتر نیاز به دو کارت شبکه دارد که یکی به شبکه وصل میشود و دیگری به Modem (مگر اینکه Modem طور دیگری به کامپیوتر وصل شود – مانند USB). برای استفاده از این روش در ویندوز باید از Internet Connection Sharing و در لینوکس از سرویس هایی به همین نام یا مشابه آن (بستگی به پخش لینوکس) استفاده کرد. برای تنظیم کامپیوترهای دیگر کامپیوتر اصلی حکم یک Router را دارد

3. روش بهتر Router ساختن خودمان با استفاده از یک کامپیوتر قدیمی است. برای این کار به یک کامپیوتر قدیمی (مانند 386) با دو کارت شبکه و یک Floppy Drive و یک نرم افزار نیاز است. این سیستم بهتر از یک Router پرقدرت و گران قیمت عمل می کند و برای کاربرای منزل و حتی شرکت های بزرگتر ایده عال است

دروازه ها(Gateways)